Park Güell

Bajkowy park z widokiem na Barcelonę

KTO POWINIEN ZOBACZYĆ:
fascynaci Gaudíego / osoby zainteresowane katalońską secesją
osoby, które lubią wychodzić ze schematów myślenia

Eusebi Güell promotor parku

Eusebi Güell był dobrze prosperującym katalońskim przedsiębiorcą i inżynierem. Zlecił on Antonio Gaudíemu opracowanie planów zagospodarowania osiedla dla zamożnych rodzin na dużej posesji, którą nabył w okolicy znanej jako Muntanya Pelada (Goła Góra). Lokalizacja była bezkonkurencyjna – w zdrowym otoczeniu i ze wspaniałymi widokami na morze i Równinę Barcelońską. Na tym obszarze wytyczono 60 działek w kształcie trójkąta i połączono je siecią ścieżek, wiaduktów i schodów (co wynikało z różnicy poziomów terenu). Warunki zabudowy były bardzo restrykcyjne, ponieważ budynek mógł zająć tylko jedną szóstą działki, a wysokość i rozmieszczenie domów zostały ustalone tak, aby nie mogły blokować widoku na morze, ani pozbawiać sąsiadów światła słonecznego.

Kiedy w 1900 r. zaczęto budować Park Güell, Barcelona była nowoczesną i kosmopolityczną metropolią, która liczyła ponad pół miliona mieszkańców, i której gospodarka opierała się na sile przemysłu.

Gaudí pozostawił roślinność istniejącą już na terenie posiadłości (krzewy chleba świętojańskiego i drzewa oliwne), a kiedy wprowadzono nowe gatunki, zdecydował się na rośliny śródziemnomorskie, które nie wymagają dużej ilości wody. Zaprojektował także liczne systemy zbierania i przechowywania wody opadowej, wzorowane na systemach nawadniania, które poznał w wiejskim otoczeniu swojego dzieciństwa. Zarówno roślinność, jak i sposób zarządzania zasobami wodnymi pomogły zapobiec erozji lądu spowodowanej przez obfite śródziemnomorskie ulewy, a jednocześnie zapewniały wodę potrzebną mieszkańcom osiedla. 

Budowa Parku Güell

W październiku 1900 r. rozpoczęto prace na terenie parku, poczynając od wytyczenia poziomów. Prace budowlane przebiegały w dobrym tempie. W opisie opublikowanym w Anuari de l’Associació d’Arquitectes (Stowarzyszeniu Roczników Architektonicznych) w dniu 4 stycznia 1903 r. odnotowano, że zbudowano dwa pawilony wejściowe, a także główny ciąg schodów, schronienie dla koni, wagony, obudowę zewnętrzną, wiaduktu i część wielkiej esplanady, wraz z systemem ewakuacji wody. W 1907 roku budowa obejmowała już wielki plac. Wiemy, że do tego czasu sala hipostylowa była całkowicie pokryta dachem, ale biegnąca wokół niej kafelkową ławkę ukończono dopiero w 1914 roku.

Pierwszą osobą, która kupiła działkę w Parku (w 1902 roku) był przyjaciel Güella, prawnik Martí Trias i Domènech. Zlecił on architektowi Juli Batllevell budowę na tym terenie willi. W tym samym czasie zbudowano dom wystawowy, zaprojektowany przez asystenta Gaudíego, Francesca Berenguera. Budynek miał stanowić zachętę dla kolejnych inwestorów. Sam Gaudí przeprowadził się do parku w 1906 roku i zamieszkał tam z ojcem i siostrzenicą. Wkrótce potem, w 1907 roku, Eusebi Güell przebudował na swoje potrzeby istniejący już wcześniej stary dwór (Casa Larrard). 

Problemy z projektem i śmierć Esuebiego Güella

Złożone warunki sprzedaży działek w ramach starych umów (emphyteusis – dożywotnia dzierżawa), brak odpowiedniego systemu transportu i wysoce ekskluzywny charakter inwestycji sprawiły, że była ona nieopłacalna. Brak nabywców doprowadził do porzucenia robót w 1914 roku. Tylko dwa z pierwotnie przewidywanych sześćdziesięciu domów zostały wybudowane. W ten sposób park stał się dużym prywatnym ogrodem, który Güell pozwolił wykorzystać na imprezy publiczne, i który zaczął pojawiać się w przewodnikach turystycznych po Barcelonie jako jedna z atrakcji miasta. Przez lata na wielkim placu odbyła się, za zgodą właściciela, duża liczba wydarzeń obywatelskich.

Eusebi Güell zmarł w swoim domu w 1918 roku. Jego spadkobiercy zaoferowali park Radzie Miejskiej, która zgodziła się go kupić uchwałą miejskiego posiedzenia plenarnego. 26 maja 1922 roku został on otwarty jako park miejski, a dom przekształcono w szkołę państwową. Jedna ze stref parku stała się szkółką roślin ozdobnych uprawianych na potrzeby Rady Miasta.

Dzięki staraniom przyjaciół Gaudíego, dom architekta w Parku Güell został otwarty w 1963 roku dla publiczności jako Muzeum Dom Gaudíego. Park Güell stał się tym samym parkiem publicznym bardzo cenionym przez mieszkańców Barcelony, a także obiektem przyciągającym turystów z całego świata. W 1969 roku został uznany za zabytek artystyczny, a w 1984 roku wpisano go na listę światowego dziedzictwa UNESCO. Monumentalny obszar na nią wpisany zajmuje 11,2 ha, z czego do 1,7 ha jest ograniczony dostęp.

Lista UNESCO i Antoni Gaudí

Siedem budynków zaprojektowanych przez Antoniego Gaudíego (1852-1926) w Barcelonie lub w jej okolicy zostało wpisanych na Listę Światowego Dziedzictwa (w 1984 i 2005 roku). Świadczy to o wyjątkowym wkładzie Gaudíego, twórcy eklektycznego i bardzo osobistego stylu (nie tylko w architekturze, ale także w ogrodnictwie, rzeźbie i wielu innych sztukach dekoracyjnych) w ewolucję architektury i technik budowlanych na przełomie XIX i XX wieku. Wspomniane budowle, to Park Güell, Palau Güell, Casa Milà, Casa Vicens, fasada Narodzenia Sagrada Família, Casa Batlló i krypta Colònia Güell.

---

PRAKTYCZNE INFORMACJE PARK GUELL
Godziny otwarcia: 8:30–18:30 zależy od sezonu
Wstęp: 10eur dorosły, 7eur dzieci (7-12 lat)
BIlety online: https://parkguell.barcelona/index.php/en/buy-tickets
Tutaj znajdziesz Ceny biletów atrakcji w Barcelonie

---